किल्लारी : ‘घर गेले दार गेले; नुसता-नुसताच वारा, कोण वेडी वेचत बसली आयुष्याच्या टिचल्या गारा’ ही प्रकाश होळकर यांची कविता म्हणजे येथील गौराबाई सातलिंग स्वामी यांचीच नव्हे तर अनेकांची आयुष्यगाथा आहे. ३० सप्टेंबर १९९३ ला झालेल्या भूकंपात गौराबाईंच्या कुटुंबातील चार व्यक्ती गेल्या.

डबडबलेल्या डोळ्यांनी गौराबाईंनी सांगत होत्या, ‘विघ्नहर्त्याला निरोप दिल्यानंतर पहाटे आमच्या गावावर, घरावर, परिसरावर मोठे विघ्न आले. ती रात्र काळरात्रच ठरली. साखरझोपेत माझ्या कुटुंबातील १२ सदस्य ढिगाऱ्या‍खाली अडकले. माझी एक मुलगी, दीर, जाऊ, सासुबाई चौघे डोळ्यांसमोर मातीआड गेले. रडून-रडून माझा घसा कोरडा पडला.

जे वाचले होते ते आपापली माणसे दगड, मातीतून शोधून काढत होते. सर्वत्र रडण्याचा, किंकाळण्याचा आवाज येत होता. रिमझिम पाऊसही सुरू होता. जणू आमचे दुःख पाहून ईश्वरच रडत आहे की काय, असे वाटत होते. चार दिवस मला माझ्या कुटुंबातील माणसं सापडली नाहीत. चार दिवसांनंतर सापडले चौघांचे मृतदेहच. हसतं, खेळतं आमचं कुटुंब उद्ध्वस्त झालं.’

मदतीसाठी आलेलेही रडत होते

खालून जमीन फाटली तर वरून आभाळ फाटले. कुणाचा नवरा, कुणाची बायको, कुणाचे मुलं, कुणाचे आई-वडील तर कुणाचे अख्खं कुटुंबच देवाघरी गेलं. हे बघून मदतीसाठी आलेली माणसंही रडत होती. ते दिवस आठवले तर अंगावर आजही शहारे येतात. माझा मोठा मुलगा सैन्यात होता. माहिती मिळताच तो त्याच्या सहकाऱ्यांसोबत किल्लारीला आला. त्याने येथे निवाऱ्याची सोय केली, असेही गौराबाईंनी सांगितले.