देवा... मी स्वप्नातही असा विचार केला नव्हता रेऽऽ

नागपूर : जन्म आणि मृत्यू हे जीवनाचे दोन अंग आहे. जन्मानंतर मृत्यू अटळ आहे. हे नाकारण्याचा प्रश्नच येत नाही. प्रत्येकाच्या मृत्यूची वेळ ठरलेली असल्याने मृत्यू झाला नाही असं एकही घर तुम्हाला सापडणार नाही. त्यामुळे मृत्यूची भीती बाळगून चिंता करण्याची आणि आपला आज खराब करण्याची काहीही गरज नाही. परंतु, कोरोनाने अनेकांना हिरावून घेतले आहे. घरच्या कर्त्या पुरुषाचेच निधन झाल्याने कसे जगायचे, हा प्रश्न उभा झाला आहे. यामुळेच ‘देवा... तू एवढा निष्ठुर का झाला’ असा प्रश्न मृतांचे नातेवाईक विचारत आहे. (Corona-made-darkness-in-the-homes-of-several-families)

कोरोनाच्या रूपात यम रुग्णालय व घराच्या दारासमोर उभा आहे. ‘आता खूप झाले. किती सूड घेणार आहे. थांबव हा मृत्यूचा जीवघेणा खेळ.’ असा आक्रोश अनेक कुटुंबाच्या घरी पाहायला मिळाला. राज्यावर कोरोनाच्या विषाणूने डंख मारला. सर्वत्र मृतदेहांचा ढीग पडला होता. मोक्षधामावर अंत्यसंस्कारासाठी रांगेत उभे राहावे लागत होते. अख्खेच्या अख्खे कुटुंबच उद्ध्वस्त झाल्याचे आपण या काळात बघितले.

कोरोनाच्या दुसऱ्या लाटेत कुणी आई-वडील तर कुणी भाऊ-बहिणीला मुकले. कुणाच्या घरचा कर्ता पुरुषच मरण पावला. कुणाकडील चालता-फिरता माणूस मरण पावला. काहीही कळायच्या आत हे घडले. यामुळे कोरोनाचे नाव घेतले तरी शरीरावर शहारे निर्माण होते. कोरोना काळात मृत्यू फारच स्वस्त झाल्याचे दिसून आले.

आजारपणामुळे दीड वर्षांपूर्वी माझ्या मुलीचे निधन झाले. आठ महिन्यांपूर्वी दोन वर्षीय मुलाचे निमोनियाने निधन झाले. आता कोरोनाने पतीला माझ्यापासून हिरावून घेतले. आता मी कशी जगणार?, जगूनही काय करणार? कोरोनाने माझ्या कुटुंबालाच उद्ध्वस्त केले. असं काही होईल याचा मी स्वप्नातही विचार केला नव्हता, अशी प्रतिक्रिया दीपा वांढरे यांनी दिली. असा वाईट प्रसंग अनेकांवर ओढावला. त्याचा आपण विचारही करू शकत नाही. हे दुख फक्त परिचितांचे असल्याने समोर आले आहे.

(Corona-made-darkness-in-the-homes-of-several-families)